Синиша го напуштила мајка му на 9 години: Нема тоалет, живее во сиромаштија, а неговиот талент остава без зборови!
Кога живееш во село со само 12 жители, а си единствено дете, мораш да си најдеш своја забава. Така ова момче го пронајде својот талент.
Имено, Синиша Матијевиќ создава уметнички дела со затворени очи. Живее со баба му и татко му. Мајка му го оставила пред 3 години. Затоа ова 12-годишно момче од селото Горњи Будачки во Карловачката жупанија, Хрватска, морало прерано да порасне и да почне да се грижи за возрасните.
Но, Синиша не се жали. Не се жали кога треба да и помогне на старицата за ручек, или кога треба да вози трактор.
Не му пречи ниту сиромаштијата, ниту полскиот тоалет. Ниту училиште, ниту пријателите не се далеку, за 12-годишно дете, на 8 километри.
Затоа што Синиша има свој свет, dnevnik.hr. Уметнички дела создава додека мижи.
Црта и без врзување на очите, но го претпочита вака бидејќи, како што вели, целосно се фокусира на допирот. Се исклучува од реалноста, бега од проблемите.
„Ги чувствувам под прст линиите што треба да ги исцртам и така успевам. Чувствувам ако некоја линија не е пополнета, ако знам дека сум нацртал таму, но не е завршена, ако некоја линија е прекината, знам дека сум ја промашил дадената линија таму и потоа ја поправам.
Чувствувам каде згрешив и ја поправам“, вели Синиша Матијевиќ. Сака да создава во тишина.
Тато веќе го знае тоа, па само немо гледа од другата страна на масата, со исто чудење како и првиот ден.
„Го запишав на фудбал затоа што играв. Се обидов малку да работам со него и видов дека нема да игра фубалер. Наместо фудбал, тој изрази желба да црта и ваја, а јас го поддржувам во тоа“, вели Жељко Матијевиќ.
Од теренот и фудбалската топка за синот единец се префрли и во сосема непознат простор. Синот го одвел кај уметниците, за да може да учи и да напредува со нив.
Иако веќе се навикнати на старата куќа и полскиот тоалет, деновиве добија вест која не ја примија рамнодушно. Добија решение за домување во Крњак, а со тоа и надеж за подобар живот.
„Имам се што ми треба, иако би било подобро да го добијам тој стан во Крњак што поскоро. Мислам, би ми било поедноставно, пекарата и продавницата се веднаш до патот и училиштето, но и овде е добро, добро се снаоѓам“, вели Синиша.
Но, додека нема пријатели наоколу, на Синиша не му здосадува. Откако сфатил дека е забавно да се црта со врзани очи, не застанал тука. Се обиде да оди со врзани очи, правејќи ги работите што вообичаено ги прави.
И нема крај на детската имагинација и бестрашност. Ова 12-годишно дете веќе сонува некои големи соништа. „Најголема желба ми е да имам убав живот, да постигнам некој резултат.
Дека ова што го работам сега нема да пропадне, туку дека ќе продолжам да работам и да успеам во тоа. Тоа е мојата најголема желба“, призна Синиша.