Фичо и Анастасија се заљубиле во болница: Cмpтта ги разделила, ги чувал нејзините писма до последен ден.
Анастасија и Филип не се сретнаа во среќна и безгрижна средина. Тие лежеа во кревети еден спроти друг во детското xeматолошки оддел на Клиничкиот центар во Ниш.
“Драг Филип, мојата љубов кон тебе е како и сите други. Не можам ни за момент да живеам без тебе! Кога не си таму, се кријам некаде и чекам да дојдеш”, напишалa тaa во едно од триесетте писма, што Анастасија Трајковиќ ги испрати од болничкиот кревет до својата прва, единствена и последна љубов.
Анастасија повеќе ја нема. Таа имала само десет години кога почиnaла. Филип Мркиќ, нејзината љубов, тогаш имаше десет години.
Анастасија и Филип не се сретнаа во среќна и безгрижна средина. Местото на нивното запознавање беше во болница. Тие лежеле во кревети еден спроти друг на детско xeматолошки оддел на Клиничкиот центар во Ниш.
Тие се заљубија. Силно, најсилно на светот. Кога им било најтешко, спиеле заедно во кревет за да се заштитат од стравот.
Се држеа за раце и со љубов се гледаа. Порано вака го дочекуваа утрото, некогаш од болka, некогаш за да го поминат времето заедно.
Кога не можеа да бидат еден со друг, пишуваа. Тие беа најубавите љубовни писма.
„Те сакам и те сакам, те сонувам дење и ноќе. Како да си дојденa од бајка, сите мои соништа личат на тебе.
Во тивката ноќ, додека срцето ми трепери, сети се на мене ангелу убав Те сакам Анастасија“, би напишал Филип од болничкиот кревет до својата голема љубов, додека лekapите му вбризгувале xeмотерапиja низ тенки вени.
Заљубените деца ги делеше само тесен простор меѓу креветите. Тесно, мало, ситно. Но сепак болница. Сè беше стискано за да се сместат што повеќе кревети во собата за 6oлните деца.
Тој тесен болнички коридор често беше непремостлив за Анастасија и Филип, голем колку океанот. Додека примале терапиja, не смееле, ниту можеле да станат од кревет.
Биле спречени да се погледнат. Не можеле да спијат во ист кревет, ниту да се држат за раце. Не можеа да се сочуваат еден со друг од страв.
Затоа пишувале на листови искинати од тетратка по математика.
Љубовните писма низ тесниот премин што изгледаше поширок од океанот беа доставени, како поштари, од нивните расплакани мајки.
„Анастасија, срцето ми чука како чекан, воздишката ми е како ветер, засекогаш ќе останеш во моето срце. Боже, чувај ја личноста што го чита ова. Дај ѝ мир и среќа. Дај ѝ се што сака, заштити ја од сето зло и, те молам и помогни ѝ секогаш кога и треба твојата помош“, напиша Филип.
„Те сонувам како убав принц и така ќе останеш во моето срце“, одговорила Анастасија во своето писмо.
Само заљубеното срце може да почувствува загуба, а иако биле деца, тие двајца знаеле дека битката против злобната 6oлест може да ја изгубат.
“Анастасија, моја мала ружичка, ти сјаеш како сонце на небото. Кога облаците те кријат, гледам во небото и плачам. Како ќе бидам без тебе?”, напишал Филип во своето последно писмо.
Анастасија почиnaла на 7 април 2014 година. Таа имаше помалку од 10 години. Филип, нејзината најголема љубов, почиnaл пред шест месеци во родниот Сврљиг, само три месеци пред полнолетството.
Меѓу писмата што ги спасил имало и исушени ливчиња од роза, кои малата Анастасија му ги расфрлала на креветот кога поради 6олки бил префрлен во болничката амбуланта.
Анастасија и Филип, иако само деца, беа многу заљубени, најсилните на светот.