Текстот на Ведрана Рудан кој го споделуваат сите жени: Да бевме навистина нормални, немаше да ни биде гајле ни за нашите сопрузи, партнери а особено нашите деца.
Омилената Хрватка, Ведрана Рудан, позната по остриот јазик, најави нова колумна. Во овој текст таа не ги критикува ниту Србите, ниту Хрватите,ниту Македонците, па дури ни Америка.
Таа ги критикува членовите на нејзиното потесно семејство: ќерката, сопругот и зетот, па дури и нејзиниот внук – поточно неговото име.
„Добив четврто внуче. Секој што ме познава ми приоѓа и бара да го извадам мобилниот од чантата и да ја покажам првата фотографија од мојот Ноа. Не ме прашувајте зошто малиот се вика Ноа, „тато си го избра името“.
Зборовите на мојата постара ќерка која се породи на четириесет. Ниа?! Колку глупаво име. Не можам да го замислам мојот внук да води брод полн со живина по разбрануваното море.
Што ако потонаат? Кој ќе преживее? Пар слонови или капетан на брод? Моите деца никогаш нема да ме остават сама. НИКОГАШ!
Помладата ќерка е нормална. Се омажи на дваесет и четири во црква во венчаница во боја на слонова коска. Две мали девојчиња од првиот брак на втората сопруга на син ми носеа превез долг девет метри за неа.
Не била бpeмена бидејќи веќе во градинка одлучила да не чекори кон олтарот со стомак до заби. На овој начин на сите ќе им покаже дека се жени „за љубов“, а не затоа што „мора“.
Се омажив на дваесет и една година затоа што „морав“, зошто после првото дете што „морав“ да го poдам, инаку немаше да се омажам, poдив уште две, никој не знае , дури ни јас.
Никој, па ни јас, не знае зошто останав со мојот сопруг сите овие години. Таткото на моите деца е глуп како чепкалка за заби на леш, но јас никогаш немав храброст да одам низ животот без сопруг, самец и paзведенa.
Она што го напишав за себе се вклопува во приказните на жените од мојата генерација. Ретко се случува некој од нас да го начека својот триесетти роденден, а потоа да влезе во поpoдилно.
Денес е сосема нормално жените да се поpoдат во шеесеттите години. Во тој контекст, мојата постара ќерка е помладо првороденче и тоа не ми е проблем. Друга работа ме мачи. Таа не попушти.
Упорно тврди дека таа инсистирала на тоа да не се мажи. И верувам затоа што има свој стан, сопствен автомобил, своја успешна кариера, а „тато“ е невработен. Умитник, поточно. Еднаш беше на ТВ во програмата Вијести из култура.
Брадестото момче истовремено свири на усна хармоника, гитара и удира на тапаните. Ќе преведам, клошар го храни ќерка ми на начинот на кој луѓето ги хранат расните кучиња за да им го подобрат имиџот.
Само што мојот „зет“ не е чисти крвен. Го најде во некој азил, не знам детали.
Ќерката не се омажи, но… Таа инсистираше Ноа да го земе презимето на татко му. За кој ку.ац? За да не мислат „луѓето“ дека Ное е koпиле, па „луѓето“ да мислат дека Ное е плод на љубовта, а не на една ноќ, затоа што важно е детето да знае дека има „татко “.
Модерните жени, вклучително и ќерка ми, мислат дека се турбо еманципирани ако живеат со неженет, но инсистираат нивното дете да го носи татковото име.
Каква „еманципација“ е тоа? Ако не сакате брачни врски, ако сакате „слобода“, зошто не родите дете и не му го дадете вашето презиме? Зошто не одиш до крај?
Имам само еден одговор. Затоа што сме будали. Ги имаме и старите и најновите. Наместо да не се породат во седумдесеттите, тие бараат маж кој не им е „маж“ и на тој начин тие се истовремено и во брак и невенчани и слободни и зафатени и мајки кои имаат дете кое го носи „неговото“ презиме, па тие не се kypви иако немаат маж, туку имаат „партнер“„.
Накратко, ние сме, секој на свој начин, идиоти кои само ја менуваат формата на однесување, а во основа сакаме да бидеме прифатени од „луѓето“ и „луѓето“ да не доживуваат како „нормални“.
Да бевме навистина нормални, ќе ни беше гајле за „луѓе“ и „сопрузи“ и „партнери“. Особено за децата.
Да бевме нормални, немаше да сакаме заби, ниту на мpтви тела, ниту фригани, туку ќе бевме заљубени во себе до cмpт и доживотно“.