Свекрвата ми yмpe, а целото нејзино семејство со години ГО ИЗБЕГНУВАШЕ НЕЈЗИНИОТ ДОМ: Го натерав сопругот да ја отклучи куќата, а по ОВАА СЦЕНА се разведов од него.
Додека копав низ децениското ѓубре, во тоа ѓубре ја гледав сè повеќе фацата на мојот сопруг. И тогаш, тогаш сфатив дека морам да се разведам.
Блогерката Фреја Шипли од Сан Франциско била принудена да се справи со пореметувањето на трупањето на нејзината свекрва, поради што со децении трупала секакви непотребни работи во куќата.
Својата исповед Фреја ја споделила со другите бидејќи, како што вели, токму искуството од чистењето на ѓубрето на нејзината свекрва ја довело до развод. Нејзиниот текст го препишуваме во целост.
– Има слика од мене која Ејден ја направи неколку дена по нашата венчавка. Се венчавме на Бадник 2009 година. На сликата стојам пред куќата на неговата мајка облечена во заштитно одело, ракавици и маска.
Во позадина се гледа контејнер. Посакувам да ја запознаев Рут, мојата свекрва. Слушам од приказни дека била паметна жена, авантурист, но никогаш немала можност да го исполни својот целосен потенцијал.
Таа беше класична домаќинка од шеесеттите, но беше фасцинирана од историјата, уметноста и идеите. Покрај тоа, таа страдала од депресиjas и агорафобиja.
На денот кога Рут ympeла, нејзиното семејство едноставно ја заклучило нејзината куќа и заминало. И денес, многу години подоцна, таа куќа е празна. Мојот сопруг Ејден се грижи за тоа a јас се грижам за АEјден. Мислам дека никој не треба сам да ја чисти куќата на својот починnnт родител, тоа е преголем емоционален товар, а неговите браќа не сакаат да му помогнат.
– Ништо, сами ќе направиме. Ти и јас. Тоа ќе биде нашиот меден месец. Се ќе средиме за еден месец – му реков.
И така, дојдовме во куќата. Веднаш од вратата влегуваш во дневната соба и веќе смрди до небо. Се разбира, собата е полна со ѓубре.
Искинат кауч што ми се гади дури и да го погледнам, искинати перници, купишта празни лименки, чинии, купишта кутии. Страшна е смрдеата, таа смрдеа на гнило, на изгубено време и изгубени соништа.
Фантазирав за средба со мојата свекрва. Сега таа желба ми се остварува, но на мрачен начин. Додека копам по нејзините работи, тоа е како да копам низ нејзините коски.
Секоја соба во таа куќа, секое купче ѓубре, секоја канта е дел од нејзиниот дух. Секое парче ѓубре открива нешто повеќе за жената која го одгледа мојот сопруг.
Во тоа време, не знаев за тоа нарушување, трупање, но разбрав дека нејзината куќа е совршена мапа на нарушениот ум на Рут.
– Зошто подот е покриен со дебел слој весник? – Го прашувам сопругот.
– Па, тоа е за кучињата – ми одговара Ејден како да има апсолутна смисла.
Ние сме на пат да ги отстраниме тие слоеви весник, затоа ни треба чепкалка и лопата. Воздухот е исполнет со прашина и се мириса на децениски измет од кучиња.
Пред неколку децении, Рут ја чуваше својата огромна колекција кучиња (имаше 18 од нив) во оваа скромна просторија и ги остави да прават како што сакаат. Ако збркаа сè, таа само ќе ставише нов слој весник на него.
Во соседната соба наидувам на кутии полни со томови. Тетратките се полни со списоци ij, сите напишани со микроскопски ракопис.
– Мама отсекогаш сакала да учи нови зборови и јазици – ми вели Ејден. Зборовите се на англиски, шпански, германски, полски, норвешки јазик. Сепак, таа никогаш не ги употреби тие зборови. Таа никогаш не зборувала полски или норвешки. Како и сè друго, таа само ги собираше.
Додека продолжувам да пребарувам по работите, не обрнувам внимание на Ејден. Кога го погледнав, тој беше свиткан на подот меѓу куп валкани стари работи.
– Сето ова треба детално да го испитаме.
– Целата соба? Сите?
– Можеби има нешто важно.
Се обидувам да го разберам, иако ми е јасно дека сè е бесмислено, дека тоа е бесмислена стара работа и дека ако сакаме да го испитаме секое ѓубре, буквално никогаш нема да завршиме.
Додека ги собирам купиштата весници, од нив испаѓа стара слика. Очите на Ејден ме гледаат. Сепак, невозможно е да е Eјден, сликата е стара, веројатно од 1920 година. Сепак, сличноста е неверојатна. Истата кадрава кафена коса, истите убави очи. Eјден нема поим кој е.
Сликата му ја покажавме на таткото на Eјден.
– Тоа е твојот пра-чичко, Норман. Имаше некои проблеми – кратко изјави таткото. Излегува дека вујкото на Рут извршил camoybиство пред Втората светска bojна.
Жал ми е за Норман, но она што навистина ме потресе беше сликата на тој млад човек закопан под ѓубрето, заборавен во купот ништожност. Тие очи, со децении скриени под кучешки измет.
Во суштина, еден месец копавме низ ѓубрето. Веќе беше крајот на јануари и ни истекуваше времето, а Ејден беше целосно тppaуматизиран. Меѓутоа, времето на крајот истече и бевме принудени повторно да ја заклучиме куќата, недовршена работа. Се чувствував поразено. Ејден молчеше, не претерано потресен.
Се вративме од Калифорнија во Лондон, но сликата на таа куќа ме прогонуваше. Се сетив на првиот пат кога дојдов во тогашниот стан на Еjден.
– Реновирам и преуредувам се, малку е неуредно.
Секако дека беше неуредно, и сигурно ќе биде прекрасно кога ќе заврши. Меѓутоа, времето поминало и неговото обновување се претворило во сизифовска задача која немала крај.
Одеднаш и нашата куќа стана место за работа. Ејден собира еден тон алатки и материјали што ги вади од контејнерот. Една вечер го најдов како носи куп фрлени автомобилски делови. Пак се убедува себеси и мене со приказната дека „реновира“.
Разбирам дека за него „реновирањето“ не е процес на кој некогаш ќе му дојде крајот, туку начин на живот. Тоа го разбирам дури сега, откако ја видов куќата на мајка му. Времето минува. Ејден посвојува две кучиња, без никаква консултација со мене. Кучињата допрва треба да научат каде да вршат нужда.
Во меѓувреме тоа го прават низ целиот стан. Ејден ме уверува дека ќе се погрижи за тоа. Гледам дека нема помош и нудам да расчистам по нив, но тој е навреден. Запаѓам во депресија. Бесна депресија. Не сакам да живеам вака. Постојано размислувам за неговата мајка Рут.
Две години подоцна, нашиот брак заврши. Се обидов, навистина дадов се од себе. Но, секој обид што го направив да допрам до него и да му кажам не, Ејден го сфати како напад врз него.
Тој стана чувар. Работите што ги собира служат за да ги оддалечат работите од него. Работи како спонтаност, интимност, пријателство. Сето тоа го отфрла со натрупување ѓубре.
Долго патев за него, за нашиот брак. Денеска седам во тивка, чиста соба, уредена на минималистички начин. Сонцето сјае, а покрај себе го имам токму она што ми треба, ни помалку ни повеќе – книгите, бирото и моливите. И што е најдобро, немам само простор, туку и мислите кои слободно ројат.