Приказната на баба Зорка ќе ве засрами: ,,За љубов давам се, оде*бете традицијо, обичаи, оде*бете соседи и роднини”.
ЗАДОЛЖИТЕЛНО ДА ГО ПРОЧИТАТЕ СТАТУСОТ НА ПОЗНАТАТА МАРИНА РАДОШ НА ФЕЈСБУК ЗА ЉУБОВНАТА ПРИКАЗНА НА НЕЈЗИНАТ ПРТЕТКА ЗОРКА.
„Мојата пратетка Зорка фаталno се заљуби во момче од соседното село на крајот на 1950-тите. Таа беше како мене, давам се за љубов, еб ате традиција, обичаи, еб ам комшии и роднини.
Поради неcpeќните околности во тоа време, тој морал да побегне во Австралија. Ѝ упати стpaдален поглед: „Зорка, си одам, ќе се вратам по тебе, чекај ме, не се мажи, не раѓај синови“.
Зорка ладно одговори: Ќе дојдам по тебе.
Пратетка ми Зорка ми кажа тоа пред неколку години, случајно се сетив на тоа вечерва и во мојата глава ми е последниот состанок.
Имам 25 години, имам мобилен, вибер, Фејсбук, Whatsapp и сите други чуда што ми дозволуваат мене и Драги да се договориме кога, што и каде.
И цел ден се договараме, каде ќе одиме, што ќе правиме, што ќе облече за никој да не биде како последениот пат (тој во панталони, јас во фустан) и сите други тегоби што го заморуваат денешниот свет. Но, тоа не е поентата на оваа приказна.
Тетка Зорка има 17 години. Таа е полуписмена девојка во тутунско село. Ги зема малкуте работи што ги има, оди пешки до градот, па патува со автобус, па со воз, па со брод три месеци.
Нема мобилен телефон. Нема вибер. Нема Фејсбук. Без точен договор. Таа едноставно рече дека ќе дојде, а тој едноставно рече дека ќе ја чека таму.
Неписменост. Селска облека. Автобус. Воз. Брод и отворено море три месеци.
И тие беа заедно речиси 60 години.
Тој едноставно ја чекаше, а таа едноставно го следеше.
Дали таквата луда љубов изумpeла? Што ни се случува? Кој ни го искомплицира животот?
Зошто завршуваме во бракови без љубов, а денес го држиме целиот свет во свои раце?
Зошто завршуваме во врски во кои само се посакува љубов, каде само се трудиме да сакаме некого?
Зошто остануваме со оние кои не газат и мамат? Зошто лажеме за плодни и неплодни денови? Зошто правиме деца за да зачуваме девојка или дечко?
Зошто ги оставаме оние што ги сакаме затоа што се на синџирот на исхрана под нас?
Зошто ги понижуваме оние што не сакаат?
И главното прашање кое деновиве а особено ноќе не можам да го симнам од глава: Зошто денес кога имаме мобилен, вибер, Фејсбук, кола, 50 марки за автобуска карта, слобода на движење, слободен викенд, немаме храброст да одиме каде сакаме?
Зошто немаме храброст да оставиме се што имаме заради љубовта и зошто никогаш не сме сигурни дека таа љубов навистина не чека?
Немам идеа.
Но, знам дека светот е толку грдо место само затоа што премногу често немаме храброст некому да му кажеме: „Чекај ме, ќе дојдам да те земам“.
Затоа што немаме храброст ниту да чекаме, ниту да заминеме.
Ти гарантирам со мојот живот, светот е грдо место бидејќи луѓето веќе немаат храброст да сакаат лудо.
Тетка Зорка одамна ја немам видено, но добро се сеќавам што ми рече на крајот од приказната:
Сине, во се е дозволено да се биде кукавица, освен во љубовта. Не биди кукавица во љубовта и никогаш не сакај кукавици“.