ПИСМО ОД СПЛИТ KOE ГО ВООДУШЕВИ РЕГИОНОТ: Ми недостигаат Босанците, Србите, Македонците, живееме во време кога најдобриот пријател на човекот е психијатap.
Ви пренесуваме писмо од Сплитчанец зошто му недостигаат сите поранешни Југословени во неговата сегашна земја, но и што му недостасува уште, а што имал во некогашната заедничка Југославија. Писмото деновиве стана еден од најчитаните текстови во регионот.
Го пренесуваме во целост.
Понекогаш ми здосадува да набројувам што имала Југославија, а што нема сега. Па сега ќе набројам што ми недостига.
Како прво, ми недостига нормална средина која не ги брои крвните зрнца на луѓето околу нив, туку гледа во душата и карактерот. Потоа ми недостигаат нормални верници кои веруваат во Господ само за себе, а не ја малтретираат околината со својата вера, ниту пак замислуваат чуда да бидат во центарот на вниманието.
Потоа ми недостига Југопластика, трикратниот европски кошаркарски шампион во низа, што беше незамисливо без Црногорецот Ивановиќ, Србинот Сретеновиќ и Савиќ, македонскиот Наумовски, заедно со домашните деца од Сплит и големиот југословенски тренер Божа Маљковиќ.
Ми недостигаат отворени граници низ кои Босанците и Србите можат слободно да дојдат и да летуваат без дискриминација. Ми недостига коњак-колата за која никој не праша, дали е коњак на Рубин или Бадел.
Ми недостигаат југословенски уметници со слободна размислување кои создаваат мултикултурни дела, а не дела на омр аза, хомофобија и прикриен фаш изам. Ми недостигаат луѓе чии зборови имаат тежина и стојат зад нивните зборови, а не денешните кретени кои се предомислуваат три пати на ден.
Ми недостига Мате Парлов, победник на олимпискиот подиум и светски шампион во бокс. Ми недостига сараевската рок-сцена и новиот белградски бран. Ми недостига заедницата каде луѓето од различни религии и нации беа најдобри пријатели, а не денес кога половина од луѓето имаат психијатри и апчиња лилу за најдобри пријатели.
Ми недостигаат плодните култивирани полиња на Југославија каде што житото позлатено, а не денешните необработливи напуштени земји. Ми недостига мирисот на здрава храна со кој мирисаше цела куќа, а не овие денешниве гадни ГМО производи.
Ми требаат чесни југословенски anтифашиccти, а не денешни кретени кои се прават anтифашиcтти за неколку парички.
Ми недостига Младен Делиќ кога го пренесува фудбалскиот натпревар на југословенската репрезентација, а Драган Никитовиќ кога ги пренесува натпреварите на Мухамед Али и Џо Фрејзер.
Им благодарам на Чкаља и Мија Алексиќ што ме насмеаа од се срце. Ми недостига гостопримството и хуманоста што ги имаше само Југот.
Ми недостигаат Мирза Делибашиќ со дриблингот од Сараево за „кршење на колена“ и Бојан Крижај, југословенскиот скијач Моцарт.
Ми недостига топлес филмот на Мира Фурлан, кој имаше повеќе ерови од сите пoppно постери на денешните старлети.
Нема да зборувам за Тито, после него се отиде по ѓаволите… Сето ова би можел да го резимирам во една реченица: ми недостасува нормален и мирен живот без луди фашиctи, borни профитери и болни политички манипулатoppи.
Добра ноќ Југословени каде и да сте.