ОТИДОВМЕ НА ГОСТИ KAJ СИНOT И СНААТА: Таму не дочека Ш0K! Ова никогаш нема да им го oпростиме!
Имаме два сина кои ги воспитавме со љубов. Не можевме ни да замислиме да ни се случи ова сега.
Јас и мојот сопруг живееме на село. Секогаш со задоволство ги пречекуваме гостите, имаме посебна просторија за нив.
Секогаш сме подготвени да прифатиме секого. Во текот на летото можете дури и да спиете на веранда, додека поткровјето е секогаш удобно и убаво наместено.
Порано ја делевме спалната соба со гостите, но сега сме во шеесеттите, веќе не го правиме тоа. Собата што ја издвоивме за гости е удобна.
Имаме два возрасни сина кои живеат со своите семејства. Најмалиот син живее недалеку од нас и често не посетува со внуците.
Постариот син живее во Скопје, таму основа семејство, има приватен бизнис. Бидејќи сме во село, тој ретко доаѓа кај нас.
Секогаш кога доаѓа со сопругата и децата им правиме посебни подготовки. Се уредуваме убаво, чисто, готвам вкусни јадења и десерти.
И покрај тоа, снаата не сака да дојде кај нас. Таа вели дека во селото нема што да се прави и по еден час и се здосадува.
Минатата година решивме со сопругот да ги посетиме. На синот една недела однапред му кажавме дека доаѓаме.
Стигнавме, седнавме на поставената маса и почнавме да разговараме. Штом се приближи вечерта, се покажа дека едноставно нема место за нас во куќата.
Се испостави дека синот ни изнајмил соба во хотел, кој се наоѓаше на другата страна на градот. Тоа беше едноставно незамисливо за нас.
Бевме спремни само да спиеме на подот, сепак, снаата беше категорична и постојано велеше дека собата е веќе изнајмена и платена.
Како резултат на тоа, мојот син повика такси и се возевме до хотелот. Очигледно беше дека му е непријатно, но ништо не можеше да направи, бидејќи постапуваше по наредба на сопругата.
Не кажавме ништо, само влеговме во таксито и заминавме. Утрото се разбудивме и сфативме дека нема каде да јадеме во близина, бидејќи цените ни беа превисоки.
Решивме повторно да одиме кај нашиот син. Испадна дека никој не не очекува, секој имаше своја работа, обврски и едноставно немаше време за нас.
Повторно ја дочекавме вечерта и отидовме да спиеме во хотелот.
Следниот ден отидовме дома. Плачев цел пат, затоа што не разбирав каков е тоа однос со родители. Кога дојдовме дома, на вториот син му кажавме сè.
Веднаш му се јавил на својот брат и почнал да се расправа со него. По нашата посета, комуникацијата со најстариот син многу се промени. Сега тие се ретки и кратки повици.
Никому не кажав за нашиот срам. Како да кажам дека нашиот син буквално не избрка од станот?