Не одев во градинка: Мене баба ми ме научи на овие работи за животот!
ТАА МЕ НАУЧИ НА СЕ. ГИ ГОТВЕВМЕ ОБРОЦИТЕ, А КОГА ТАА ГИ ЗАМЕСУВАШЕ КОЛАЧИТЕ, МИ ДАВАШЕ ДА ГО МЕСАМ ТЕСТОТО, ДА ИГРАМ СО БРАШНОТО И ДА ЈА ИМИТИРАМ ШТО ПРАВИ.
Сè повеќе има модерни градинки и училишта кои на децата им нудат враќање кон природата и „вистинските вредности“ – дрвени играчки, задолжителни музички инструменти, физичка активност, развивање имагинација…
Тие нудат интелигентни начини на поминување на времето за децата кои (треба) да биде неисцрпен извор на имагинација, идеи и инспирации.
Овие институции на некој начин се одговор на ситуацијата кога денешните деца наместо топка во рацете имаат мобилни телефони, наместо да скокаат и прескокнуваат – седат на компјутери, наместо да измислуваат и прават, пасивно гледаат и слушаат.
Сите активности што се практикуваат во тие градинки и училишта ме потсетуваат на она што ме учеше баба ми.
За брат ми, сестра ми и јас таа никогаш не беше баба, бидејќи бабите ги замислувавме како дотерани и тивки стари дами. Таа беше силна, строга, јасна и со остар јазик. Реално – баба.
Се потпишувала со прст, затоа што не знаела да чита и пишува, но знаела да брои и пресметува, бидејќи така никогаш не можеле да ја измамат кога купувала во продавница или на пазар, или кога продавала газиран пијалок – вода.
Таа ме научи на сè. Готвевме оброци, а кога ги месеше колачите, ми дозволи да го растегнам тестото, да си играм со брашното и да имитирам што прави.
Тогаш тоа беше само игра, а сега сфаќам дека од мала ме научи на независност, што е „заповед број еден“ на големата просветителка Марија Монтесори.
Ги храневме кокошките, кучињата и мачките за кои таа се грижеше. Така научив да ги сакам животните уште од мали нозе.
Постојано ќе бевме во дворот, или ќе пешачевме до лозјето и тогаш веќе разбрав колку природата е важна за човекот. Одеше полека, едната нога пред друга, бидејќи не можеше да оди побрзо, но тоа не беше важно, бидејќи не брзавме, а на крајот од денот најважно беше да стигнете таму.
Немав многу играчки, а во тоа време сакав само една – дрвен коњ. Сега ми е смешно кога ќе се сетам на жарот со кој фантазиравме да го направиме тој коњ.
Неодамна прочитав колку е важно детето да не се „преоптоварува“ со играчки, а со имагинацијата да се додадат елементи што недостасуваат, бидејќи тогаш се активираат мисловните процеси и се развива креативноста.
Игравме домино, „Глувци“ и „Не лути се човече“. Таа ме научи да не се лутам кога губам, дека треба добро да размислувам за следните неколку потези и дека секогаш можеме да играме повторно ако загубам. Таа ме однесе во црква одамна, кога не беше „ин“ да се биде верник, а таму запаливме свеќи и се сеќававме на оние што се „во рајот“.
Сега често налетувам на вестите дека најголемите ИТ компании одвојуваат значителни суми за да ги испратат своите деца да учат во училишта во селата, каде што нема современи технолошки помагала.
Главната причина е што ваквите училишта ги учат децата на иновативните мисловни вештини што ги бараат многу работодавци. Учениците кои „пораснале на технологија“ често немаат способност да размислуваат широко и да решаваат проблеми.
За тоа сведочат светските извештаи и истражувања, кои велат дека оние образовни системи кои вложиле многу во компјутерска опрема „не доживеале никакво значително подобрување“ во резултатите од тестовите на ПИСА во читање, математика и природни науки.
Секое дете треба да има ваква баба, која знае да забавува и подучува, а која, сепак, не може да ја замени ниту една градинка.