Исповед на жена која сопругот ја оставил со мало бебе: И ги зел сите пари од куќата, а тоа што го направила свекрвата за неа никогаш нема да го заборави.
Целата исповед следува после рекламата.
Исповедта на жената која ја остави сопругот ја пренесуваме во целост.
Мојот сопруг ме остави кога најмалку очекував. Ја зел целата заштеда, последниот денар од куќата и си заминал со љубовницата. Останав во нашиот изнајмен стан со шестмесечно бебе во рацете.
Кога свекрва ми дозна, се појави на вратата што е можно нсјбрзо. Мислев дека ќе ми држи лекција, ќе се потсмева, но таа само кратко рече: „Спакувај си ги работите, спремај го детето и дојди со мене“.
Се обидов да одбијам, тоа беше навистина непријатна ситуација. Јас и мојата свекрва не сме во добар однос откако се запознавме. Не се зближивме, никогаш не слушнав убав збор за себе од неа, а искрено, ниту таа од мене.
Меѓутоа, на мое големо изненадување, сфаќајќи ја ситуацијата во која се наоѓам, свекрва ми беше единствената личност која остана покрај мене и ми подаде рака.
Дури и мојата мајка ми рече дека нема место за мене и детето кај неа, бидејќи мојата постара сестра веќе живее таму со своите деца, кои се разведоа една година порано.
Тоа беше моментот кога за прв пат и реков благодарам на свекрва ми. „Ајде, ние не сме странци“, ме плесна таа некако непријателски и буквално ми го зема детето од раце.
„Дојди убавице“. Мама има работа, мора да те спакува. Сакаш да живееш со баба ти?“, и рече свекрва ми на ќерка ми. „Секако дека сакаш, баба ќе ти раскажува, ќе плете плетенки…“
Слушав и гледав и не ми се веруваше. Се спакував и отидов со неа и на уште поголемо изненадување, свекрва ми на мене и на ќерка ми ја подари најголемата соба што ја имаше во станот, а таа се пресели во мала. Таа виде дека повторно сум шо кирана, па ми намигна и ми рече:
„И што мислеше? Дали ќе те ставам во таа мала кутија? За што ми треба повеќе простор? Ти треба тебе и на детето“, рече таа и нè намести да јадеме.
„Ти доиш. Ти подготвив зеленчук на пареа и пржено месо. Мислам, ако сакаш, ќе ти направам нешто друго, но еве што јадеа доилки во мое време. Сама одлучуваш“, ми рече свекрва ми.
Секако дека јадев тоа што таа го подготви. Се понудив сама да ја расчистам масата, а кога ја ставав храната во фрижидерот, видов дека е полн со бебешка храна, свежо овошје и зеленчук за каша што ќерка ми требаше да почне да јаде.
Следниот ден доживеав уште поголем шok кога ми се обрати: „Знам дека овој стан не е нешто. Ако не ви се допаѓа, можеме да го продадеме и да купиме друг. Не биди срамежливa, можеш да ми кажеш што мислиш“.
И така оваа жена со ладен поглед и непријателско однесување почна да ми се открива и сфатив дека отсекогаш била добра жена, која додуша не е толку пристапна додека не ја запознаеш подобро.
Потоа се скршив и почнав да плачам. Нејзиното однесување длабоко ме тpooгна. Никој никогаш не се грижел за мене како оваа жена сега, за која мислев дека е мојот најголем непријател во животот. Таа ме прегрна и ми рече:
„Добро е, девојче, добро е“. Мажите се суштества на кои не можеме да се потпреме. Дадов се од себе да го воспитам да не биде како татко му. Ме остави кога син ми имаше 8 месеци. Знам што значи да се биде сам со бебе и нема да дозволам тоа да ти се случи. Во ред е, плачеше, сега собери се, треба да имаш млеко“.
Од ден на ден се согласувавме многу добро и почнав да ја гледам оваа жена како мајка. Сакав да ја наречам така, но нешто не ми успеа. Меѓутоа, еднаш зборот ми избега сам по себе.
Се шетавме со ќерка ми и налетав на моја пријателка. „Ова е мојата мајка“, ѝ ја претставив свекрвата на мојата пријателка. И тогаш видов сосема нова насмевка на нејзиното студено, малку вкочането лице, која за момент избега.
Се зближивме толку што зборувавме за се, а јас се навикнав да читам што се случува внатре дури и во нејзиниот ладен израз на лицето. Имаше само една тема која не смеев да ја покренам и страшно ме интересираше – што ќе му каже на синот кога ќе се врати и што мисли за сето ова. Таа молчеше за него, никогаш не го спомна. И тогаш го добив тој одговор по шест месеци живот со свекрва ми.
Заѕвони на вратата. Таа отвори. Го слушнав гласот на мојот избеган сопруг. „Мамо, ова е Вера“. Мојата идна сопруга. Можеме ли да останеме со тебе неколку дена? Ние сме во финансиска криза…“
Мислев дека мојот живот со свекрва ми е завршен, на крајот на краиштата тој е нејзино дете што и да прави.
Тогаш го слушнав нејзиниот глас, поладен од кога било: „Нема место”. Тука живее твоето дете и неговата мајка која ја ограбивте и ја оставивте сама да се грижи. А ти, девојко, внимавај, можеби ќе дојдеш во таа ситуација кога ќе дојде трета“, рече под здив и ја тресна вратата толку силно што скокнав од креветот од силината на ударот.
Таа се врати да го измати полнењето на тортата во кујната како ништо да не се случило. Откако со текот на времето ја запознав, знаев дека и е тешко. Во мојата глава веќе размислував да и олеснам и да најдам стан за себе и за ќерка ми, за да се смири со синот.
Дојдов и ја прегрнав и и реков: „Мамо, јас можам…“ „Можеш“, веднаш ме прекина, како да ми ги читаше мислите.
„Можеш да го изматиш шлагот, нема да успееме, утре и е роденден, оваа торта мора да биде убава за мојата внука“, рече таа и ми даде до знаење дека треба да се однесувам како ова да не се случило.
Почнав да работам, животот одеше добро, а потоа запознав човек на работа. Бев толку блиска со свекрва ми што воопшто не се плашев да и кажам. Ниту после некое време да и кажам дека се жениме.
Тогаш нејзиното однесување се промени. Поучена од искуство дека не треба да мислам најлошо и најниско за луѓето, веднаш сфатив за што всушност се работи – таа заклучи дека нашиот заеднички живот е завршен.
„Доаѓаш со нас, а ние ќе го издаваме овој стан“, ѝ објаснив накратко. Повторно ја видов таа ретка, необична насмевка на студеното лице што толку многу го сакав.
Мојата ќерка денес има 7 години, баба и се грижи за неа секогаш кога е потребно, а таа со нетрпение го чека доаѓањето на своето второ внуче. Кажи што сакаш, верувај на предрасудите, но мојата свекрва е мојот ангел чувар. Да не беше таа, не можам да замислам што ќе се случеше со мене.