Животот во Титовo СФРЈ: Кога работникот бeше господин.
Историјата покажува дека работниците никогаш во пракса (барем во тоа време и во социјалистичките земји) не биле издигнати на таков пиедестал на кој биле во самоуправна Југославија.
Тогаш никој не прашуваше за националноста, материјалниот статус не беше важен, а луѓето беа ценети по нивните карактерни особини.
Приказните за луѓе кои од работник на КВ станале директор на работна организација не беа ретки.
Вработените добија ваучери за топол оброк, па јадеа во ресторани за социјално кетеринг или во киосци со виршли. Во СФРЈ се сметаше нормално на вработените да им се плаќа топол оброк.
Работното време беше од 7 до 15 часот, со пауза која вообичаено се поминуваше во споменатите кетеринг ресторани.
Саботите и неделите беа неработни, освен оние работни организации каде што природата на работата бараше работа за време на викендите.
А за годишни одмори имало претежно работнички одморалишта кои повторно ги организирал синдикатот.
Можеше да се плаќа на рати во текот на годината, така што семејниот годишен одмор беше сосема нормална работа и ретко кој не посетил едно од соодветно именуваните – работнички одморалишта.
Платите најмногу се исплаќаа во готово во самата компанија. Парите биле затворени во посебен плик на кој биле наведени основните општи информации на вработениот и други податоци поврзани со пресметката на платата.
Неплатените отсуства и бо.ледувања можеа да се искористат без поголеми проблеми, а систематските лекарски прегледи беа задолжителни и вршени во сите фирми.
Во случај на cmpт, работникот имал право на бесплатен погpeб. Доколку неговата cmpт се случила за време на неговиот работен век, а не за време на пензионирање, еден од членовите на потесното семејство веднаш бил вработен во истата работна организација за да им овозможи на нејзините членови да продолжат да имаат парични примања.