Во докторската ординација влегол старец: Кога излегол од неа, докторот едвај ги задржал солзите.
Еден старец дошол на лекар околу 8 часот и 30 минути наутро.
Кога ја напуштал, докторот едвај ги задржал солзите. Прекрасна приказна што треба да ја прочитате.
Типичен работен ден во канцеларија, околу 8.30…
Во чекалната влегол постар господин на околу 80 години. Имаше paна на палецот што требаше да се прегледа. Веднаш рече дека му се брза бидејќи имал состанок во 9 часот.
Го замолив да седне и да чека, знаејќи дека можеби ќе помине повеќе од еден час пред некој да го прегледа.
Постојано гледаше во часовникот. Бидејќи немав други пациенти, решив сам да го прегледам.
Ја погледнав неговата pана, а потоа разговарав со друг лекаp и го добив потребниот материјал за да ги извадам конците и да ја санирам pаната.
Додека му ја лечев pаната, го прашав зошто толку брза. Мене ми беше чудно затоа што старите луѓе имаат многу време за се што сакаат.
Тој одговори дека со сопругата брза во домот за стари лица на појадок.
Го прашав како е нејзиното здравје. Ми кажа дека била таму долго време и дека има Алцхајмерова болecт. Се прашував дали неговата сопруга ќе се налути ако тој малку задоцни…
„А ТИ СЕПАК СЕКОЕ УТРО ДОАЃАШ КАЈ НЕА, ИАКО ТАА НЕ ЗНАЕ КОЈ СИ ТИ?
Тој одговорил дека таа повеќе не знае кој е тој и дека не го препознава веќе пет години.
Се изненадив и го прашав: „А ти сепак доаѓаш кај неа секое утро, иако таа не знае кој си?“
Тој се насмеа, ме потапка за рака и рече: „Таа не ме познава мене, но јас ја знам неа…“
Телото ми трнеше. Едвај ги задржав солзите. Кога излезе од канцеларија, си реков: „Сакам таква љубов во мојот живот“.
Вистинската љубов не е ниту физичка ниту романтична. Вистинската љубов е прифаќање на се што било, е, ќе биде и нема да биде.
Најсреќните луѓе не мора да го имаат најдоброто од сè; ќе го искористат најдоброто од тоа што го имаат!